menu
|
Historia Cechu Piekarskiego
Historia Cechu Piekarskiego
Obok takich insygniów cechowych jak np.
lada (skrzynia), która nie zachowała się z okresu sprzed II wojny światowej - ważnym
znakiem rozpoznawczym był sztandar.
Data założenia Cechu Piekarzy przypada na rok 1581 o czym mówią źródła ustne.
Najwcześniejsza informacja o sztandarze piekarzy pojawia się w Inowrocławiu w czercu
1895 r.
Wówczas miał miejsce I Sejmik Cechów Piekarskich b. Prowincji Pruskiej, powołany przez
tzw. Niemiecki Związek Cechów Piekarskich na Rzeszę - GERMANIA. Poświęcono wtedy
sztandar ufundowany kosztem 800 mk na wymienionym zjeździe.
Jeżeli chodzi o godło - znane do dzisiaj - również informacja o nim wywodzi się z
czasów pruskich.
Na pieczęci cechowej z 1789 r. widnieje: lew po
lewej i prawej stronie w pozycji pionowej, w jednej łapie każdy z nich ma szpadę, w
drugiej przytrzymują obwarzanki.
Nad nimi umocowano koronę. Miała ona niejako podnieść rangę tego ważnego
rzemieślniczego zawodu.
W czerwcu 1923 r. miał miejsce kolejny sejmik cechów piekarskich.
Podczas jego obchodów, pozbawiono sztandar znienawidzonych znaków pruskich, jako nowe -
umocowano napisy w j. polskim. Zachowano datę 1895 r. Po jednej i drugiej stronie jest
godło jak wyżej. Sztandar znajduje się w Cechu Rzemiosł Różnych w Inowrocławiu i
jego stan zachowania przedstawia wiele do życzenia.
W dniu 31 lipca 1932 roku dokonano poświęcenia nowoufundowanego sztandaru przez polskich
rzemieślników wypiekających chleb.
W
dniu 31 lipca 1932 roku dokonano poświęcenia nowoufundowanego sztandaru przez polskich
rzemieślników wypiekających chleb.
Pretekstem były obchody 350-lecia Cechu. W czasie XIII Sejmiku Wielkopolskiego odbyła
się podniosła uroczystość. Rodzicami chrzestni byli: ówczesny prezydent Apolinary
Jankowski i Helena Tokarska-znana działaczka społeczna.Towarzyszyli: wiceprezydent
Władysław Juengest i naczelnik Urzędu Skarbowego Henryk Śliwiński.
Sztandar ten służył braci cechowej aż do wybuchu II wojny światowej. Jedynie przez
siedem lat radował serca członków. Po 1 września 1939 r. działacze ówcześni m.in. z
p. Łężykiem zabezpieczyli sztandary przed Niemcami.
Po zakończeniu działań wojennych - sztandary wyniesiono z kryjówek, chociaż ich
pojawienie się było już ograniczone. Jeszcze do końca 1949 r. tu i ówdzie taki
sztandar mógł być pokazany. Po 1950 r. już nie.
Nastąpiło przewartościowanie
ideowo-polityczne państwa na orientację marksistowską. W niej nie było już miejsca
dla tradycji sprzed 1939 r.
Przez pewien czas - w wyniku tzw. "odwilży" 1956 r. w życiu politycznym
naszego państwa - sztandary cechowe przez krótki czas brały udział w manifestacjach na
terenie miasta. Ale potem na powrót zniknęły. I to już na długo.
Zresztą, nie działały cechy branżowe - w ich miejsce powstałw 1955 r. Cech Rzemiosł
Różnych - który do dnia obecnego istnieje. Cech ten posiada oficjalnie zatwierdzony
sztandar wspólny dla wszystkich branż.
W niełatwych warunkach w zbiorach Cechu zachowały się następujące sztandary piekarzy
wg. stanu na 2002 r.:
- sztandar z 1895 r. CECHU PIEKARSKIEGO W INOWROCŁAWIU - który został spolonizowany.
Poddany został też renowacji.
- sztandar z 1912 r. TOWARZYSTWO CZELADZI PIEKARSKICH W INOWROCŁAWIU z godłem cechu
(lwy) po jednej i po drugiej stronie - św. Anna z Matką. Na drzewcu zachował się
oryginalny znak z czasów pruskich przedstawiający w wieńcu lwa w pozycji pionowej z
cesarską koroną na głowie.
|