Historia Cechu Piekarskiego

Obok takich insygniów cechowych jak np. lada (skrzynia), która nie zachowała się z okresu sprzed II wojny światowej - ważnym znakiem rozpoznawczym był sztandar.
Data założenia Cechu Piekarzy przypada na rok 1581 o czym mówią źródła ustne.
Najwcześniejsza informacja o sztandarze piekarzy pojawia się w Inowrocławiu w czercu 1895 r.

Wówczas miał miejsce I Sejmik Cechów Piekarskich b. Prowincji Pruskiej, powołany przez tzw. Niemiecki Związek Cechów Piekarskich na Rzeszę - GERMANIA. Poświęcono wtedy sztandar ufundowany kosztem 800 mk na wymienionym zjeździe.
Jeżeli chodzi o godło - znane do dzisiaj - również informacja o nim wywodzi się z czasów pruskich.

Na pieczęci cechowej z 1789 r. widnieje: lew po lewej i prawej stronie w pozycji pionowej, w jednej łapie każdy z nich ma szpadę, w drugiej przytrzymują obwarzanki.
Nad nimi umocowano koronę. Miała ona niejako podnieść rangę tego ważnego rzemieślniczego zawodu.
W czerwcu 1923 r. miał miejsce kolejny sejmik cechów piekarskich.


Podczas jego obchodów, pozbawiono sztandar znienawidzonych znaków pruskich, jako nowe - umocowano napisy w j. polskim. Zachowano datę 1895 r. Po jednej i drugiej stronie jest godło jak wyżej. Sztandar znajduje się w Cechu Rzemiosł Różnych w Inowrocławiu i jego stan zachowania przedstawia wiele do życzenia.
W dniu 31 lipca 1932 roku dokonano poświęcenia nowoufundowanego sztandaru przez polskich rzemieślników wypiekających chleb.

W dniu 31 lipca 1932 roku dokonano poświęcenia nowoufundowanego sztandaru przez polskich rzemieślników wypiekających chleb.
Pretekstem były obchody 350-lecia Cechu. W czasie XIII Sejmiku Wielkopolskiego odbyła się podniosła uroczystość. Rodzicami chrzestni byli: ówczesny prezydent Apolinary Jankowski i Helena Tokarska-znana działaczka społeczna.Towarzyszyli: wiceprezydent Władysław Juengest i naczelnik Urzędu Skarbowego Henryk Śliwiński.

Sztandar ten służył braci cechowej aż do wybuchu II wojny światowej. Jedynie przez siedem lat radował serca członków. Po 1 września 1939 r. działacze ówcześni m.in. z p. Łężykiem zabezpieczyli sztandary przed Niemcami.
Po zakończeniu działań wojennych - sztandary wyniesiono z kryjówek, chociaż ich pojawienie się było już ograniczone. Jeszcze do końca 1949 r. tu i ówdzie taki sztandar mógł być pokazany. Po 1950 r. już nie.

Nastąpiło przewartościowanie ideowo-polityczne państwa na orientację marksistowską. W niej nie było już miejsca dla tradycji sprzed 1939 r.
Przez pewien czas - w wyniku tzw. "odwilży" 1956 r. w życiu politycznym naszego państwa - sztandary cechowe przez krótki czas brały udział w manifestacjach na terenie miasta. Ale potem na powrót zniknęły. I to już na długo.

Zresztą, nie działały cechy branżowe - w ich miejsce powstałw 1955 r. Cech Rzemiosł Różnych - który do dnia obecnego istnieje. Cech ten posiada oficjalnie zatwierdzony sztandar wspólny dla wszystkich branż.
W niełatwych warunkach w zbiorach Cechu zachowały się następujące sztandary piekarzy wg. stanu na 2002 r.:
- sztandar z 1895 r. CECHU PIEKARSKIEGO W INOWROCŁAWIU - który został spolonizowany. Poddany został też renowacji.

- sztandar z 1912 r. TOWARZYSTWO CZELADZI PIEKARSKICH W INOWROCŁAWIU z godłem cechu (lwy) po jednej i po drugiej stronie - św. Anna z Matką. Na drzewcu zachował się oryginalny znak z czasów pruskich przedstawiający w wieńcu lwa w pozycji pionowej z cesarską koroną na głowie.